Opactwo Cystersów w Bierzwniku
Klasztor Cystersów w Bierzwniku został ufundowany przez margrabiów brandenburskich z dynastii askańskiej w 1286 roku. Cystersi z Kołbacza otrzymali od margrabiów 500 łanów na założenie klasztoru. Po kilku latach przygotowań, w 1294 roku konwent 12 zakonników przybył do Bierzwnika. Opactwo dość szybko się rozwijało, pierwsze zabudowania były gotowe już na początku XIV wieku.
Cystersi byli dobrymi gospodarzami, otrzymali dodatkowo kilka wsi, opactwo korzystało z przywilejów i dobrej koniunktury. W 1326 roku okres ten zakończyła wojna Władysława Łokietka z Ludwikiem Bawarskim Wittelsbachem. Opactwo zostało obrabowane i spalone, zresztą wiele miejscowości Nowej Marchii wyludniło się na skutek wojny i towarzyszącej jej zarazy. Sytuacja materialna cystersów z Bierzwnika poprawiła się dopiero w drugiej połowie XIV wieku.
W 1539 roku margrabia Jan z Kostrzyna (Hohenzollern), który przeszedł na luteranizm, sekularyzował opactwo cystersów w Bierzwniku. Na majątku opactwa utworzono domenę państwową, a kościół przestał pełnić funkcję sakralną aż do połowy XIX wieku. Zabudowania opactwa ucierpiały w czasie wojny trzydziestoletniej, po wojnie elektorzy brandenburscy mieli tam letnia rezydencję. Na początku XIX wieku pożar zniszczył część kościoła. W połowie XIX wieku kościół po przebudowie zaczęła wykorzystywać gmina protestancka.
Obecnie właścicielem obiektu jest parafia rzymsko-katolicka. Zachowały się dolne kondygnacje skrzydła wschodniego i południowego, piwnice i krużganek skrzydła zachodniego oraz częściowo kościół.
